Ο Καλαντιστής
Ξεκίναγα από του Καλλίτσα, είχα και μια τριγωνάρα Αθηνέικια, μόνος εγώ, την είχα φέρει, την είχε πυρώσει στη φωτιά και την έστριψε να τριγωνιάσει, κι άμα της έβαζες σπάγγο να την κρατάς καμπάνιζε στο σύμπαν, όλους τους ξύπναγε. Έλεγα και τα κάλαντα όπως εκείνος με το πικάπ που κρατούσε, δούλευε με μπαταρία, και το έβαζε να παίξει με θρησκευτική ευλάβεια, το όργανο... Από σπίτι σε σπίτι έλεγα και τα σουξέ...στην δική σου την καρδιά αφιλότιμη, πόσο λάθος με μετράς αφιλότιμηηηηη, αφιλότιμη... Εκεί με ψάρεψε, φοιτητής από την Αθήνα ήρθε για τις γιορτές στο πατρικό. Μου δωσε ένα τάλιρο, δεν θα πείς κάλαντα αλλά τα σουξέ...και κατεβαίναμε ως την αγορά και κάθε πέντε λεπτά έλεγα κι ένα καινούριο, μεγάλο ρεπερτόριο το άτομο και μου έσκαζε κι απόνα δίφραγκο, γιατί έπεφτε η τιμή λόγω του ότι θα έλεγα πολλά τραγούδια. Φτάσαμε στο καφενείο και παίζανε χαρτιά οι βραδινοί τα μάζευαν, έπαιζαν μπόμπα στα κρυφά, και πλήρωναν στον καφετζή βιδάνιο να λύνει τις διαφορές αν γινόταν κανένα παρατράγουδο, και οι πρωινοί μόλις που άρχιζαν με το παιχνίδι του διαβόλου χρονιάρες μέρες. Μπήκαμε μέσα, ένα τσάι στο παιδί, κι άρχισαν οι παραγγελιές, τα είπα όλα, μερικά και δυό φορές και μάζεψα τα τάληρα... Έσπασα ρεκόρ είσπράξεων...τι να τα λέμε... Έχω και μαρτύρους. Σοβαρούς ανθρώπους, όχι παιδαρέλια. Βλέπω τις φωτογραφίες τους στο κοιμητήριο σαν πάω ν' ανάψω κερί στη συχωρεμένη τη μάννα μου τα καλοκαίρια.
