Στα καφενεία που βλέπαμε παιδιά
τον Γιόχαν Κρόιφ
βάζανε πάντα λαϊκά
τραγούδια
στο ημίχρονο.
Έτσι σχημάτισα την εντύπωση
πως ήταν ένας καλλιτέχνης
αντίστοιχου βεληνεκούς
με έναν Μάρκο, με έναν Τσιτσάνη,
με έναν Άκη Πάνου.
Ένα μόνο
θα ήθελα να τον ρωτήσω:
πόνεσες πριν φύγεις, Γιόχαν;
Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι.
Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι, Γιόχαν.
Γιατί δεν υπάρχουν πια
Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι.
Δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι, Γιόχαν.
Γιατί δεν υπάρχουν πια
τα ίδια καφενεία.
Εκείνη η ομορφιά.
Εκείνη η ομορφιά.