κατά βάθος λαϊκά

Καλά σε ξέρω ποίηση, φοβάσαι πως σ' εκθέτω
και πως οι φίλοι κι οι γνωστοί κάτι καταλαβαίνουν
δεν είν' στιγμή κατάλληλη να θέσεις κάποιο βέτο
κι απ΄όσα ζήσαμε μαζί, αυτές οι λέξεις μένουν. 

"Ο ανήλικος αμύνεται και ο ενήλικος σκοτώνει"
διάβασα κάπου κάποτε και λάικ είχες βάλει
μια σκέψη τόσο αφελής,που με εξαγριώνει
γιατί απ' την ουσία μου τίποτα δεν προβάλλει. 

Κι ανήλικος και πιο μετά το ίδιο αμυνόμουν
το ίδιο πάντα σκότωνα, με περισσή ευκολία
όταν το θύμα έπαυα αίφνης να το νοιαζόμουν
και υπήρχε μέσα μου γι' αυτό μονάχα θυμηδία. 

Με αφορμή ποια άραγε βλέπεις χωριό την πόλη;
Τις η αιτία προκαλεί; Τις η αιτία ρίπτει;
Νομίζω η απάντηση έρχεται απ' τον Τσώλη:
"ως άνθρωπος δεν συγχωρώ εκείνον που εκπίπτει"

Στα γράφω τώρα όλ' αυτά, αν και θα με μισήσεις
όχι για να σ' εκδικηθώ ή να σε κάνω πέρα.
Είναι η δική μου η σειρά να κάνω πια καριέρα
Και, για να είμαι αδέσμευτος, δε θέλω αναμνήσεις.