Statcounter

να μας φυλάει ο Θεός από τον λαϊκό που ξέπεσε στη δημοσιογραφία

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

η κυρία Γιώτα Γιάννα, βράδυ, σε μπιλιαρδάδικο

Επιστρέφει κάποιος μετά από καιρό στο μέρος που πέθανε  η μάνα του. Δεν τον ξέρει κανείς και δεν συναντάει κανέναν. Κάποιος άλλος έχει εξαφανιστεί, τον ψάχνουν,λέει, αλλά δε δίνει σημεία ζωής. Σκέφτεσαι: "γιατί να τον ενοχλήσω, ας τον στο δρόμο του". Κι ο δρόμος ανηφορίζει από το "Κεντρί" προς τον Άγιο Θεράποντα, όπως ακριβώς από την πλατεία Ομονοίας προς την Πανεπιστημίου. Έτσι η κυρία Γιώτα Γιάννα τραγουδάει στο υπόγειο χτυπώντας κάθε τόσο το αριστερό της πόδι στο πάτωμα σα μαχαιριά. Πως βάζει το ντουέντε στα λαϊκά τραγούδια, για να περνάει όλη η ζωή μπροστά στα μάτια σου χωρίς να σε λυπάται. Πρέπει να βγω από εκείνο το υπόγειο, σκέφτεσαι, ή να το πάρω απόφαση ότι απόψε δεν έχω πουθενά να πάω. Α, ακούστε: ό,τι μου αναλογούσε απ' τη ζωή το τόλμησα. Εσείς πεθάνατε ανύπαρκτοι για μένα. Δε λες κουβέντα, δε λέει κουβέντα, δε λένε κουβέντα...Εικόνες, εικόνες, εικόνες....Κι όμως θα έσβηνα όλα τα πλάνα που έχω φτιάξει απ' την ταινία, για ένα τραγούδι της ακόμη. Κατεβαίνει από την ορχήστρα, της φιλάω τα χέρια, με αγκαλιάζει. Δεν είναι πια άνθρωποι η γειτονιά μου, ούτε η μνήμη τους: είμαι εγώ. Ο Χρήστος επιμένει: "Νίκο, μη νομίζεις. Κωλοπεριοχή ήτανε πάντα η περιοχή μας". Βγαίνω ξημερώματα από το "Κεντρί". Η γυναίκα που αγαπώ περνάει, με κοιτάζει, κι έπειτα τραβάει προς τη θάλασσα, ενώ εγώ απλώς θέλω να φύγω. Τόσο αθωωμένος, σα να μη σας γνώρισα ποτέ παρά μονάχα στη φωνή της Γιώτας Γιάννα.