το ψυγείο του καλοκαιριού

Τον Ιούλιο το ψυγείο γεμίζει με εκείνες τις τακτοποιημένες σακουλίτσες που έχουν μέσα κόλλυβα. Ένα ράφι πιάνουν σχεδόν μόνες τους. Γεμίζει το ψυγείο, γιατί δεν τρώω κόλλυβα σχεδόν ποτέ στα μνημόσυνα. Συνήθεια πείτε. Δεν αντέχω, δε μ' αρέσουν, δε θέλω. Έτσι τις κρατάω κλειστές. Δεν μπορώ πάλι να τις πετάξω. Γι' αυτό οδηγούνται στο ψυγείο. Μετά από τις δύο - τρεις πρώτες μέρες φοβάμαι πως έχουν χαλάσει. Αποφασίζω λοιπόν οριστικά να μην τις ανοίξω, αλλά και πάλι τις αφήνω εκεί. Τις βλέπω κάθε πρωί, όταν σηκώνομαι. Είναι η τελευταία εικόνα το βράδυ μαζί με μια γουλιά κρύο νερό. Όταν γυρίζω απ' τη δουλειά το μεσημέρι, πάλι είναι το πρώτο που αντικρίζω. μόλις πάω να βγάλω το φαγητό, να το ζεστάνω. Σήμερα ωστόσο παρήγγειλα απέξω: μια μακαρονάδα. Μου έφεραν μαζί και τριμμένο τυρί. Δεν το ξόδεψα όλο, και όσο περίσσεψε το έβαλα στο ψυγείο, δίπλα ακριβώς στις σακουλίτσες με τα κόλλυβα. Αυτό μου φάνηκε έτσι πιο λογικό: στο επόμενο μνημόσυνο να μοιράσουμε τριμμένο τυρί, για τις μακαρονάδες όλων των κυριακάτικων μεσημεριών, και τα κόλλυβα να τα ρίξουμε να τα φάνε τα πουλιά. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με ένα λαϊκό τραγούδι;