Κάποτε ο Στέλιος Βαμβακάρης με έφερε σε επαφή με έναν φίλο του, τον
Στράτο: αν πας στο Αιγάλεω, βρες τον Στράτο, μου είπε, από μένα. Έτσι
κι έκανα. Όποτε πήγαινα στο Αιγάλεω έπινα ένα ουίσκι σε νεροπότηρο σε
ένα καφενείο, ενώ ο Στράτος έπιανε δίπλα μου τους αμανέδες. Είχε εξαίσια
φωνή και πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε πως την ώρα που τραγουδούσε δε
γύριζε κανείς να τον κοιτάξει, λες και ήταν αόρατος ή σα να άδειαζε
ξαφνικά το μαγαζί. Ήρθε ο καιρός κι ο
Στράτος, μεγάλος σχετικά, πέθανε από καρδιά. Πήγα από το σπίτι του
Στέλιου, το 'φερε η κουβέντα και του το είπα. "Πάει κι ο Στράτος,
απάντησε. Ξέρεις μια φορά είχε πάρει το κεφάλι ενός τύπου με την
ξιφολόγχη σ' ένα καφενείο στο Αιγάλεω. Έκανε χρόνια φυλακή". Ένα από τα
πράγματα λοιπόν που μου μαθε ο Στέλιος είναι ότι ο φονιάς μπορεί να
μείνει για πάντα φυλακισμένος στον τόπο του εγκλήματος τραγουδώντας
μνημόσυνα αμανεδάκια, για να ξοδέψει μια ζωή στο ίδιο τραπέζι που 'γινε ο
φόνος.
Ένα από τα
πράγματα λοιπόν που μου έμαθε ο Στέλιος είναι πως μαγκιά δεν είναι να
μιλάς για τη ζωή του άλλου πίσω από την πλάτη του, αλλά να τον αφήσεις
να μιλήσει για τη δική του ζωή. Και ό,τι επι πλέον πεις το μεταθάνατον.
