Σ΄ένα κέντρο όπου κυριαρχεί το άλικο όχι του ρόδου αλλά της φτηνής ταπετσαρίας
Τον ήχο της θάλασσας θέλω
την πόρτα ανοίγω
ο τραγουδιστής έξω την μπουγάτσα του τρώει
ρουτίνα κατάντησε το κόκκινο σόου
ουίσκι λουλούδια
κι άλλα
με μαύρο λουστρίνι
πατάει ραινόμενα πράγματα
κι άλλα
πάρτα ρε πούστη η λουλουδού φωνασκεί
πανέρι πετούμενο
πίσω του έρχεται
τάπα σαμπάνιας
λαρύγγι λαλούμενο
το ποτήρι κρατά
ρέει πέτα
πετά και κυλά
πτηνό βραχνιασμένο
τον ήχο της θάλασσας θέλω
πίεση το μεγάφωνο στα ώτα μου ασκεί
δεν είν' μουσική
Τάκη φύγε από κει
Όπου μπαίνει ένας σύντροφος με περίοπτη
θέση κοινωνική μ' ένα αγόρι όμορφο σαν τον Απόλλωνα
προχωρημένη ώρα
σπρωγμένοι από τη νύχτα
και την πανσέληνο τη μαγευτική που στο
κρεβάτι του δεν βάζει κανένα χωρίς ταίρι
Κωστάκη το φύλο μπορεί και bisexual νάναι
η κοινωνική κατακραυγή
έλεγε φίλος παλιός
στην προσπάθειά του να ανεβεί
σε αναγνωρισμένο συνδικαλιστή
πολιτικός του μέλλοντος
να νικήσω την παρόρμηση
για την πολιτική
σε ό,τι φάλτσο στα ώτα μου ηχεί
τον ήχο της θάλασσας θέλω.
