Δε θέλω τα εύσημά σας, κερατάδες. Γιατί τρώει ψυχές η γαμημένη, γιατί κάθε λεξούλα κι ένας θάνατος, κάθε εικόνα μια στιγμή βίου πιο λίγη, κάθε χορός πατάει ίσια στην καρδιά μου. Τί να κερδίσω από σας; Ό,τι αγαπούσα έβαλα υποθήκη, να φέρω μεροκάματο στην τέχνη κι αυτή η πουτάνα για αντάλλαγμα όλο και πιο ανήμπορο με κάνει για να ζήσω. Και που φωνάζετε από κάτω σουρωμένοι «παραγγελιά, πέστο ρε πούστη, γιατί δε φεύγουμε αλλιώς», εγώ συγκατανεύω, όχι από φόβο ή από κάποια ανύπαρκτη επαγγελματική ευσυνειδησία...Όχι, δεν είμαι δεξιοτέχνης...Σκέφτομαι μόνο: Μία ζωή είναι... Θα περάσει...
