η σκοτεινή πλευρά

Νοσοκομείον Νοσημάτων Θώρακος, πτέρυγα Μέγα Λαϊκό, στη Σωτηρία, ο διάδρομος πρασίνιζε από το φως και τη λαδομπογιά, ατέλειωτος φαινότανε, έτσι συμβαίνει πάντα όταν φεύγεις από ετοιμοθάνατο, ενώ ξέρεις καλά πως θα 'πρεπε να γυρίσεις και να σταθείς δίπλα του, ακούραστος, μέχρι το τέλος. Οι πόρτες μισάνοιχτες ήτανε και μόνο ένας μονότονος κουρασμένος ήχος ερχότανε από τα μηχανήματα που καθαρίζανε τους πνεύμονες των καρκινοπαθών,μια τεχνητή ανάσα:φσσστ... παύση... φσστ... παύση... Κουβέντα καμιά.Και απ' όλα τα δωμάτια μόνο αυτός ο ήχος,και μόνο προς το τέλος του διαδρόμου ένα κρεβάτι ήταν άδειο,ένα τρανζιστοράκι είχε μείνει ανοιχτό κι έπαιζε το "Γυρίζω απ' τη Νύχτα" με τη φωνή του Καζαντζίδη...Παράξενο σκέφτηκα: όλο μοιράζονται πάλι και πάλι τα φύλλα εντός μου,και όλο η σκοτεινή πλευρά του κόσμου μού αναλογεί, για να την αγαπήσω. Κι απ' όσους μίλησα στο Μέγα Λαϊκό δεν έζησε κανείς αντί για μένα...