κάτι τέτοιες ώρες...

Τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ νωρίς

Τόσα ξενιτεμένα βράδια μέσα μου

ακόμη αγρυπνούν: Τορόντο, Μόντρεαλ,

Μανχάταν, Πατησίων

και η πατρίδα πιο άγρια εκεί,

όταν ξεσπάει μεθυσμένη

παραπατάει
παίζει το εισιτήριο επιστροφής στα ζάρια

εκβιάζει, εκμεταλλεύεται
σπάζει ποτήρια μες στη χούφτα της
πλησιάζει τάχα να σου χαϊδέψει το πρόσωπο 

ουλή για πάντα  από θρύψαλλα
αφήνει σε όποιον της αντισταθεί.  

Ακούγοντας τους άλλους έμαθα

τα τέρτσα, τα σιγόντα, αυτοδίδακτη

αποστηθίζοντας το ρεπερτόριό τους
όπως γυρνούσα 

σε παγωμένα δωμάτια τα χαράματα.

Σήμερα μετά το πρόγραμμα 

διαβάζω ποιήματα μέχρι να πάει μεσημέρι,

αλλά να ξέρεις,

εγώ τραγούδαγα ρεμπέτικα

κρύβοντας κάτω από τα ρούχα μου

ένα μαχαίρι.