Να που συναντιόμαστε σ’ένα σκυλάδικο, Γιάννη. Σκαμμένη η πίστα από βαριά ζεϊμπέκικα, χώμα στις άκρες απ΄τα δάχτυλα όσες γαρδένιες μείναν απούλητες στα καλαθάκια. Κι απ’ το δικό σου το κοινό απόψε, δυο τρία γκαρσονάκια σε ξεχασμένα μαγαζιά, το χειροκρότημα. Επειδή, όταν μπαίνει στην ταμπέλα όνομα με χρονολογία αρχής και τέλους, κανένας δεν τσακώνεται για την πρωτιά, μόνο όλοι όσο πιο μακριά σπρωχνόμαστε. Από την άλλη, πάλι καλά μέχρι εδώ. Ήξερες, παγίδα είναι η καψούρα μας: είτε τελείως ψεύτικη για να είσαι πειστικός είτε πολύ σκληρή να την αντέξεις. Κανένας δεν απόλαυσε καριέρα πατώντας χρόνια πάνω της. Μυρίζει μεροκάματο σ’ αυτό τον τόπο, ρούχα που έχουνε ποτίσει τσίκνα από σουβλάκι και το φαρμάκι του εμετού όπως ξερνάς για μια Ελένη, 1983, καλοκαιράκι,Center, Αμπελόκηποι. Μαυρίζει το ούζο στα ποτήρια η φωνή-«Παίξε Σούκα και γι’ αυτήν που υποκρίνεται». Περίεργο πράμα κι αυτό με το συνάφι σας.Σας ξεπροβοδίζουν με λουλούδια ζωντανούς, με τα δικά σας τραγούδια σας χαιρετάνε πεθαμένους. Να βάζανε τουλάχιστον μία φωτεινή επιγραφή: «Λαϊκός τραγουδιστής, διάσημος στην πλατεία Ομονοίας και το χωριό του, από σήμερα μόνο στα Μάρμαρα».
