Στη βαριά ώρα, γύρω στις δύο τα ξημερώματα, έφευγε ο βασικός από το σχήμα κι ανέβαινε στο πάλκο ο «επιστήμονας». Τον λέγαμε έτσι, γιατί όση ώρα περίμενε τη σειρά του άκουγε από κάτω ανέκφραστος και σιωπηλός, μόνο στα σόλα του μπουζουκιού σχολίαζε μεγαλοφώνως «αυτός δεν είναι μουσικός κύριοι! Είναι επιστήμονας!». Ο "επιστήμονας" λοιπόν ερχόταν πάντα ντυμένος στην τρίχα, κι έπιανε το τραπέζι δίπλα στην ορχήστρα. Το πρώτο κομμάτι όταν ξεκίναγε το πρόγραμμά του ήταν το «Απελπίστηκα». Το έλεγε φάλτσα μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Αλλά έκανε κάτι μαγικό. Στον στίχο «όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ τον θάνατό μου», έσπαγε τη φωνή στην τομή και πρόσθετε με μια μοναδική γλύκα και αδιαπραγμάτευτη λύπη τη φράση «καλέ μου, τη ζωή». Αυτά τα λόγια μάς χρέωνε στην πλάτη για σταυρό κι έκανε να σηκώνονται υπνωτισμένοι σε ανεπανάληπτα ζεϊμπέκικα άντρες με άλφα κεφαλαίο, δυο μέτρα ύψος, που δεν ομολογούσαν εύκολα το "απελθέτω", γι'αυτό και λύγιζε στη θέση τους "ο επιστήμονας", με τη γλυκύτητα και τη μελαγχολία του ζυγιάσματος "καλέ μου, τη ζωή", όπως εκείνοι αυτοσχεδίαζαν βέβαιες θυσίες για το μέλλον τους.
