Αφότου μ'αποφάσισαν ότι εκόντα τούτη η γης πως με κατέχει, πήρα την ευλογία Μεγάλη Εβδομάδα να υποτονθορύζω αμανεδάκια.Έτσι κάμποσα χρόνια τώρα αρμολογάω μια λιθιά, πικραίνομ' απ' το θάνατο, τον θάνατο πικραίνω: το "πλούσιοι και πένητες", με το "οι πλούσιοι και οι φτωχοί".Το "μετ'αλλήλων χορεύσατε" με το "θα μπουν στο ίδιο χώμα". Τα "Αινείτε" και τα "Δόξα σοι" με τα"γιαλέλι", τα "γειασά".Μόνο τότε και μόνο εκεί, μπροστά στο χείλος της θάλασσας, ανάμεσα σε Ιωάννη Χρυσόστομο και Κώστα Σκαφίδα, υποπτεύομαι ότι το να νιώθει κανείς ταπεινός, ο ασήμαντος της πλάσης, χαλίκι στο στόμα του Θεού για να μην ψεύδεται, μπορεί και νά 'ναι η μόνη ευτυχία. Δεν αιωνίζει ο εσαεί ανυποψίαστος.
