Οι πεθαμένοι ρεμπέτες γυρνάνε κάθε πρωί
τα στενά της γειτονιάς μου.
Άλλοι ιππεύουν ζέβρους
άλλοι στρουθοκαμήλους
κι άλλοι πεζοπορούν ξυπόλητοι
με τα κυνηγητικά γεράκια στα χέρια τους
και τις φαρέτρες τους γεμάτες
μπαγκέτες.
Δεν υπάρχουν δρόμοι απαγορευμένοι
στη γειτονιά μου
για τους παλιούς ρεμπέτες.
Απαγγέλλουν στίχους του Κώστα Κρυστάλλη
και εδάφια της Αποκαλύψεως
και τα διαλαλούν
σα να 'ναι το φρέσκο τους εμπόρευμα
μες στην εγρήγορση του πρωινού.
Αυτοί φωνάζουν πως στην εσχάτη απουσία
περιστρέφεται μονάχα
ο κύκλος του αναμενόμενου.
Αυτοί το ξέρουν και το λένε
πως όλα τα πράγματα μια μέρα
ξανάρχονται τα ίδια
και απαράλλαχτα.
