με τη Μυρσίνη δίπλα μου...

Αυτό. Αλλά με τη φωνή κάποιας Μυρσίνης απ'το Βόλο,  που άφησες για να με τυραννάει μια ζωή, το ντάμι, ναι, το Μόναχο, ο Νίκος, με τη φωνή κάποιας Μυρσίνης, η ηχογράφηση της παιδικής ηλικίας είναι που φτιάχνει ένα ποίημα για το μέλλον, γιατί αδικήσαμε τα κτίρια... πρέπει να πω μήπως και τα ξορκίσω... δεν είναι μόνο το Μέγα Λαϊκό, αλλά επίσης το Αμερικάνικο Περίπτερο, το κτίριο των τριακοσίων ανδρών, δίπλα το κτίριο των τριακοσίων γυναικών, το κυλικείο, το γραφείο κινήσεως, περαστικά, περαστικά, όλα να πάνε καλά, άμα δε βλέπει ο άλλος θάνατο σκατά στη μεγαλοψυχία του, αδίκησα τα κτίρια κι εκείνα μ'εκδικούνται, κύριε, οι τουαλέτες έχουνε πλημμυρίσει μέχρι τους αστραγάλους, η λευκή γραμμή, η κόκκινη γραμμή, η μπλε γραμμή, κι εσύ μέχρι να σβήσει η κίτρινη θα περπατήσεις,  αυτό,  αλλά με τη φωνή κάποιας Μυρσίνης, τι θέλει η νεκροφόρα μέσα εδώ λες και πεθαίνουν εδώ μέσα άνθρωποι! (αστεία ασθενών, όπως βαδίζουνε στο δάσος). Αυτό. Αλλά με τη Μυρσίνη δίπλα μου για να το τραγουδάει.